Olifanten-jacht!

Lieve allemaal,
Ja, jullie hebben gelijk, het is alweer lang geleden dat ik wat heb laten horen, maar ik ben lui dus ik plaats een column van vorige maand :)

Olifanten-jacht

Rood zand waait op en vormt stofwolken acher de auto.Grind verdwijnd knarsend onder de brede banden van de fourwheel drive. Ik draai mijn raampje open, de zon staat hoog aan de hemel en het is warm. Zoekend tuur ik over het landschap dat zich eindeloos voor me lijkt uit te strekken. Weidse vlaktes afgewisseld met een dichte begroeiing vormen samen een adembenemend uitzicht. Een kudde zebra’s steekt de dirtroad over, kalm maar alert met gespitste oren.

Na een paar uur rijden in alle windrichtingen, stoppen we op een heuveltop. Dankbaar stap ik uit om mijn benen te strekken. Ondanks het waarschuwingsbord voor leeuwen, besluiten we toch te gaan fotograferen. Voor die ene ultieme foto moet je soms wat over hebben.
Ik geniet van de stilte die af toe verbroken wordt door groepen weeverbirds. Ik luister hoe ze luid kwetterend hun langgerekte nesten bouwen terwijl ik de wereld voor me onafgebroken door mijn camera bewonder en vastleg.

Met niets dan de rust van de natuur om me heen zou ik bijna vergeten dat er steden bestaan, dat ik in een stad woon. Onwillekeurig denk ik terug aan de chaos op Utrecht Centraal, fietsen over de Grote Markt in Groningen, koopzondag, overvolle trams in Amsterdam. Op deze heuveltop in Afrika lijkt het bestaan hiervan ineens onwerkelijk, herinneringen uit een ander leven.

We localiseren de waterpoel. Enigzins ontmoedigd door het feit dat we al zo lang rijden zonder resultaat, vervolgen we onze weg. Alle hoop is nu gevestigd op de drinkplaats. De rit ernaartoe is hobbelig en ik moet me vasthouden om niet met mijn hoofd tegen het plafond van de auto te stoten. We maken een scherpe bocht, stenen op de door droogte gebarsten grond slippen weg onder de banden, vogels vliegen op en dan staan we plotseling oog in oog met de grootste van de Big 5.

Mijn vingers zoeken naar de camera, die door de hobbelige weg van het dashboard is geschoven, mijn blik voortdurend gericht op de olifant, die op nog geen steenworp afstand zijn blik op ons heeft gericht. Seconden lang staat hij volkomen stil, dan schud hij zijn kop en vervolgd langzaam zijn weg. Ik ben zo onder de indruk van dit, bijna majesteuze dier, dat ik ophoud te zoeken naar mijn camera. Met ingehouden adem luister ik naar de zachte, doffe klanken van zijn voetstappen op het pad als hij de auto passeerd.

Over de open vlakte volgen we de bul naar de waterpoel, waar ook de rest van de kudde is samen gekomen. Terwijl de volwassen dieren drinken, vinden pasgeboren olifantjes schaduw onder de brede takken van de acacia’s. Het zachte zonlicht van de namiddag doet het water schitteren. Ik probeer het moment bewust te beleven, de beelden voor altijd in me op te slaan. Dan stap ik uit, vind mijn camera onder mijn stoel, en vereeuwig mijn belevenissen in zinderend Afrika, voor het geval ik het toch ooit mocht vergeten. Missie volbracht.

Iedereen nogmaals dankjewel voor alle lieve kaartjes en berichtjes!
Begin november ben ik in Botswana om daar te werken, jullie horen de verhalen wel weer!

Heel veel liefs van Laura