Paradise on earth

Zaterdag avond, half 8. Tim en ik zijn in ons oude huis op Killarney Road, om de hoek van onze flat. Tim kijkt met de anderen rugby in de woonkamer. Ik zit met Karlijn op haar kamer als mijn telefoon gaat. Het meest beangstige telefoontje dat ik ooit heb gehad. Aan de andere kant van de lijn roept mijn Chinese huisgenote Ivy in paniek dat drie mannen het huis in proberen te komen. Zij hoorde geluid vanaf het balkon en liep de woonkamer in om te kijken wat er was. Drie donkere mannen stonden op het balkon en probeerden de deur open te breken. Ivy probeerde ze weg te jagen maar toen ze haar zagen probeerden ze nog harder de deur open te krijgen. In paniek sloot Ivy zich op in haar kamer vanwaar ze mij belde.
Op sokken ren ik de woonkamer in. Ik roep naar Tim wat er aan de hand is en we rennen het huis uit naar de auto. We scheuren de hoek om en zien de 3 mannen op ons balkon staan. De vluchtauto waarmee ze gekomen waren scheurt zonder de 3 mannen de andere richting op. De mannen springen van het balkon en rennen richting het strand. Tim rent achter ze aan en Blacky, een van onze vrienden, komt van de andere kant aan gerend. Op sokken volg ik ze. Ik zie een stel op straat lopen en buiten adem klamp ik ze aan. ‘Help me,’roep ik, ‘Please, call the police..’maar de man trekt zijn vriendin mee en loopt snel door. Ik ren door, het strand op en zie twee van de drie mannen in het donker verdwijnen. De overgebleven inbreker verschuild zich in de bosjes aan de boulevard. Met z’n drieeen omsingelen we hem. Dan schijnen uit het niets de koplampen van een onbekende auto in mijn ogen. Twee mannen in uniform stappen uit en trekken hun pistool. Ze zijn van de beveiliging en zagen ons bij toeval vanaf de weg. De inbreker verschijnt en de beveiliginsmedewerkers beginnen hem met hun zware legerlaarzen in zijn buik te schoppen. ‘Enough!’ schreeuw ik, waarop ze ophouden en hem geboeid op zijn buik op straat gooien.
De mannen in uniform verdwijnen het strand op, op zoek naar de twee andere daders. Mijn paniek slaat om in woede en ik schreeuw naar de dader die voor me op straat ligt. Dan verschijnen er meer mannen in uniform die ons uitleggen dat ze nu gaan proberen de dader aan het praten te krijgen. Ze richten hun pistolen en dreigen hem iets aan te doen als hij niet verteld wie de mededaders zijn. De man op de grond besluit niet te praten. Hij krijgt nog een schop in zijn maag, maar hij blijft zwijgen. De mannen in uniform besluiten over te gaan op zwaardere maatregelen. Ze brengen een stungun en dienen hem enkele zware elektrische schokken toe, maar de dader blijft volharden in zijn zwijgen.
Als de politie eindelijk arriveerd met een grote herdershond doet hij zijn mond wel open. Xhosa zijn over het algemeen bang voor honden en als een kind dat zijn zin niet krijgt krioelt hij over de grond als de hond voor hem staat. Hij noemt de namen van zijn vrienden en de plaats waar ze doorgaans overnachten.
De security guard brengt me naar huis, terwijl Tim en ik Blacky terug lopen. Thuis hebben de Nederlandse meiden die nu op Killarney Road wonen, Ivy opgevangen. Tims auto staat midden op de weg met de deuren open en de lichten nog aan.
De politie komt binnen en nemen onze statements. De dader kan tot 8 maanden gevangenisstraf krijgen als hij boven de 18 jaar is en wij er een zaak van willen maken. Zo niet, dan is hij vanaf dinsdag waarschijnlijk weer op vrije voeten. De politie neemt de zaak serieus, zeker omdat de daders wisten dat er een vrouw alleen in huis was. We besluiten er een zaak van te willen maken en de volgende dag komt er een politieman vingerafdrukken van de schuifdeur halen. Vanaf dan, is het afwachten tot de zaak voorkomt. De bestuurder van de vluchtauto is ook nog op vrije voeten, maar gelukkig zijn er namen genoemd. Voor de politie is het de normaalste zaak van de wereld.
Weer een weekend voorbij. Zuid-Afrika, het paradijs op aarde, vraagt wederom zijn tol. Ik check het alarm en draai mijn slaapkamerdeur op slot.