Protea Place of Safety

Wat kan je hier toch veel beleven in een week tijd! Eindeloos op het strand lopen, uitgaan, en langs de 100 zenders op de televisie zappen, zwemmen in het zwembad in je tuin. Het ene moment sta je in een enorm luxe winkelcentrum, zo groot dat je erin kunt verdwalen, en het volgende moment sta je met een klein meisje met HIV op je arm.
De kinderen van Protea hebben allemaal een heftig verleden, ze zijn mishandeld en beschadigd, wat duidelijk in hun gedrag terug te zien is. Sommige hebben HIV en/of TBC en veel kinderen hebben ringworm of komen binnen met luizen. De meeste kinderen hebben daarom heel kort haar, waardoor ik het in het begin moeilijk vond om de jongetjes en de meisjes uit elkaar te houden.
Ze hebben ook allemaal bijzondere en mooie maar ook erg moeilijke afrikaanse namen maar ik begin het nu te onthouden. Er worden drie talen gesproken, het Afrikaans, wat enigzins op Nederlands lijkt, Engels en Xhosa.
Deze week heb ik de tijd gehad om de kinderen een beetje te leren kennen, kunnen zien wat ze op een dag allemaal doen en hoe dat gaat en heb ik dossiers over de kinderen doorgelezen. Wat een ellende staat daar in!
s’Morgens gaan de kinderen naar school op het terrein van Protea. Sommige kinderen zijn nog nooit naar school geweest waardoor de leeftijden in de verschillende klassen erg varieeren. Tussen de middag wordt er samen gegeten in de diningroom en dat gaat allemaal vrij gedisciplineerd, allemaal in de line-up, van groot naar klein, en voor het eten staand een gebed opzeggen. Dan blijven de jongste kindjes bij ons en gaan de oudsten nog twee uur naar school. We doen leuke dingen met de kinderen, spelen, handwerken, sporten en er zitten soms aapjes in de bomen die de kinderen dan achterna gaan rennen. Ze zijn heel aanhankelijk en knuffelig maar soms ook verschrikkelijk moeilijk, helemaal als ze alleen maar Xhosa spreken.
De kinderen hebben vaak veel geweld gezien en passen dit ook op elkaar toe. Een vrouw die er werkt vertelde me dat ze met een stuk glas in haar been is gestoken door een van de oudere meisjes. Ditzelfde meisje heeft een erg geweldadig verleden en haar lichaam zit onder de brandwonden. Zij is een van de meisjes die ook geweld gebruikt naar de andere kinderen en vooral bij een nieuw meisje. Het schijnt dat zij dat meisje van de week met een kapotgeslagen fles heeft bedreigd.
Woensdag zaten we in de dining-room voor het (warme, en vreemde..) middageten, toen een van de Xhosa-vrouwen met een stok binnenkwam. Ze liep op het meisje af die met de stukgeslagen fles had rondgelopen en voor ik het goed en wel in de gaten had sloeg ze het meisje drie keer heel hard op haar hand. Het meisje gilde en begon ontzettend hard te huilen en iedereen was stil. Ik wisselde een blik met die vrouw en ik denk dat ze gezien heeft hoe ik erover dacht.
De volgende dag was er namelijk een meeting met de staff. Er waren collega’s bij met wie ik nog nooit gepraat had en nog twee andere nederlandse studentes die de vorige dag ook in de eetzaal aanwezig waren geweest. Dit was mijn vierde dag. De meeting begon en de Xhosa-vrouw die het meisje had geslagen vroeg als eerste aan mij of ik iets te vertellen had. Het was stil en ik vroeg me af wat ik moest doen. Ik wilde een leuke band met mijn collega’s opbouwen en ik was er nog maar net maar ik vond ook dat ik voor dit meisje moest opkomen dus ik besloot mijn gevoelens erover maar op tafel te leggen. Er volgde een discussie waarin wij beide onze mening erover hebben uitgesproken.
De dagen daarna kwam die vrouw regelmatig naar me toe en ze gedroeg zich heel vriendelijk. Ook knuffelde ze het meisje dat ze een paar dagen geleden nog met een stok geslagen had voor mijn ogen en ze vroeg me van alles op een erg vriendelijke manier. Later begreep ik dat ze bang is dat ik maandag dit verhaal aan de baas voorleg die, zo hoorde ik van anderen, woedend wordt als hij dit hoort, en dat ik haar daarmee in de problemen zal brengen.
Helaas voor haar zit er voor mij niets anders op dan in het belang van het kind te handelen en dat betekend dat ik wel naar de baas toe ga op maandag. Ik ben benieuwd wat er dan verder gaat gebeuren!
En dan is het vier uur en dan mag ik weer naar huis. Met mijn zwembad voor de deur en mijn gezonde lijf, waar ik lekker kan bellen met mijn vrienden en familie, en kan winkelen tot ik verdwaal. Wat oneerlijk is de wereld, maar ik geniet er nu weer dubbel zoveel van!