Namibie & Botswana

Onze City Golf is volgepakt, een backback, een koffer, veel te veel schoenen (deze vakantie bewijst maar weer eens dat niet alleen vrouwen daar een handje van hebben), een kaart van Namibie, een tent, kampeerspullen, zowat allemaal geleend.
Verder een Coast-to-Coast en een oude versie van Alternative Route. Blaadjes volgekrabbeld met aanwijzingen en tips voor de reis, wat we nodig hebben want we leven soms toch iets te vaak met de we-zien-het-wel-gedachte.
Op maandagochtend 7 uur zijn Erik en ik on-the-road, onvoorbereid, dat wel. Goed, we hadden dan misschien geen idee hoe we de tent op moesten zetten, hoe hard we konden rijden op een dirt-road of hoe we in eerste instantie uberhaupt Cape-town uit moesten komen (‘hebben we daar geen kaart van dan?’), maar twee dagen later zaten we goed en wel in Namibie!
Stel je oneindigheid voor met een weg erdoorheen en je hebt een goed idee van hoe Namibie eruit ziet. Eindeloze wegen door bergen, vlaktes, rotsen en verder a whole-lot-of-nothing. Je zal er maar autopech krijgen...
‘It’s all part of the adventure m’am,’merkt de man die ons weggesleept heeft gesleept droogjes op. We staan op een bezine-station in een stadje, wat eigenlijk geen stadje zou mogen heten want het enige wat er is, is een benzinestation, met een gat in het motorblok van onze Chico. Ze brengen ons een nieuwe auto en dat duurt een uurtje of 8, hooguit, beloofd de man van het autoverhuurbedrijf in Kaapstad. Er zit dus niets anders op dan wachten, lezen, water kopen bij het tankstation, wachten, hangen, uit eten bij het tankstation, wachten en ja.. wachten.
Met een nieuwe auto, een betere autoradio en vol goede moed zijn we de volgende dag weer vroeg op weg. De reis naar Sossusvlei leidt ons naar onze eerste dirt-road. Het uitzicht is adembenemend en ook al had ik Erik beloofd mijn kodak-momenten te beperken, we moeten af en toe gewoon stoppen om al het moois in ons op te nemen en te fotograferen. We happen stof in de auto want we zijn inmiddels in de woestijn belandt. Onderweg zien we bavianen, vosjes, kudu, gemsbok en springbok. Struisvogels rennen over de vlakte als we voorbijrijden, soms heel dicht langs de auto. Maar de wegen zijn slecht, zand en gravel, en het duurt niet lang of we hebben onze eerste lekke band. Wederom hebben we het geluk dat er binnen niet al te lange tijd iemand voorbijrijdt die weet hoe je een band verwisseld en we kunnen weer op weg, dit keer niet harder als 60 k/h.
s’Avonds eten we de beroemde ‘best appelpie ever’ op het tankstation van Solitaire, genoeg om als avondeten te fungeren en drinken we hunters dry voor onze tent, die we inmiddels in no-time op kunnen zetten.
Na de vele uren die we inmiddels in de auto hebben doorgebracht, besluiten we de volgende dag van Sossusvlei te gaan genieten en nog een nacht in Solitair door te brengen. Dit betekend dat we ons, toch al wat ambitieuze reisschema, moeten aanpassen, maar het was het waard!
De dag begon wederom met een lekke band. Gelukkig kwamen daar onze camping-buren uit Litouwen aanrijden die ons met alle plezier meenamen. Eindeloze bergen rood zand, woestijn, hagedisjes en droge, gebarsten grond maakt van Sossusvlei een magische plek. We beklimmen ‘big mamma’ in de zinderende hitte en rennen dan van de steile helling naar beneden. ‘Big pappa’ laten we maar even voor wat het is.
De volgende morgen rijden we met een halve Kalahari in onze auto, tassen en kleren de woestijn uit, op weg naar Walvisbay om flamingo’s te kijken. We slapen in Swakopmund. Vreemd hoe je na een paar dagen woestijn weer heel dankbaar in de bewoonde wereld kunt zijn.
Het hoogste punt van onze reis, de hoofdstad Windhoek, was zeker niet het hoogtepunt. Op zondag is Windhoek een uitgestorven stad waar niets te beleven valt. We rijden dus verder naar de grens met Botswana en we slapen op een creepy camping in de wildernis. Erik en ik zijn allebei niet zo dapper als het op wilde beesten aankomt, hoe klein ook. Wat hebben we gegild om sprinkhanen die in je tent zitten, muizen, hagedissen en bavianen.
In Botswana loopt al het vee op de weg. In verband met de trek van de gemsbok en de springbok zijn hekken verboden en is het rijden op de toch al niet al te goede wegen een missie op zich en het gaat dus langzaam. Langs de wegen zitten grote groepen Hornbills in de bomen (dat zijn vogels als Zazu in de Lionking).
Op de camping waar we overnachten blijken onze pinpassen niet te werken en we geven daardoor al onze pula’s uit die we in cash hebben. De volgende dag vertrekken we zonder al te veel eten en benzine in de hoop bij de volgende plaats te kunnen pinnen en tanken. Helaas is er in de meeste kleine dorpjes waar we doorheen rijden niet eens een ATM, alleen wat huisjes van leem met rieten daken. Als het pijltje van de benzinemeter in het rood terecht komt, besluiten we bij een boerderij aan te kloppen en om wat benzine te vragen, er zit niets anders op. We krijgen tien liter, gratis en voor niets en halen het tot net over de Zuid-Afrikaanse grens. Daar gaan we naar het eerste de beste tankstation, alsnog in-the-middle-of-nowhere en we tanken voor 300 rand (ongeveer 30 euro), kopen chips en cola en willen met onze pinpas betalen die vervolgens niet werkt.
Het is ongelovelijk en hartverwarmend hoe vreemden elkaar hier voor niets te hulp staan. Na het horen van ons verhaal, staat de eigenaar erop dat we niet voor de benzine betalen. Zijn dochter maakt sandwiches voor ons en ook de chips en de cola wordt ingepakt. We kletsen wat met de familie en ik spreek af in ruil nederlandse boeken op te sturen omdat afrikaners onze taal heel grappig vinden.
En dan zijn we weer in Kaapstad na een fantastische en avontuurlijke reis. Ik garden-route (bij deze een nieuw werkwoord) naar huis. De reis duurt 12 uur maar is schitterend.
En dan voelt home-sweet-home PE ook weer goed. Heerlijk om de kinderen op stage weer te zien, Bacs die tegen me opspringt en na een bijna eindeloze dag bij home-affairs mag ik hier gelukkig toch blijven (pfieuw!).
Foto’s staan op http://laurahage.nl.picturepush.com

Tot schrijfs weer!

Heel veel liefs vanuit Zuid-Afrika,
Laura