Protea

Over problemen moet je praten. Praten helpt, reguleert. Een goed gesprek, dat hebben we nodig! Het zorgt ervoor dat je dingen ‘op een rijtje’ kunt zetten, en dat wil ieder mens nietwaar? De dingen op een rijtje hebben..
Als studente SPH word ik, om eerlijk te zijn, af en toe doodmoe van al dat slappe, begripvolle ge-ouwehoer. Overtuigd van de kracht van creatieve therapie besluit ik het eens over een andere boeg te gooien. Ik ben van mening dat er meerdere wegen naar Rome leiden.
Mijn groep bestaat uit 8 meiden in de leeftijd van 10 tot 13 jaar. Allemaal hebben zij een verleden van verwaarlozing, mishandeling en afwijzing. Sommige hebben HIV of TBC, anderen hebben geen ouders meer of niemand die voor ze wil zorgen. Ze zijn beschadigd, maar niettemin talentvol.
Die talenten gaan we benutten met als einddoel een onvergetelijke show op het podium, bedoeld voor kinderen en staff van andere kindertehuizen. De meiden zijn dol-enthousiast en raken er niet over uitgepraat. De ideeen komen als vanzelf. We gaan aan de slag!
Thuis brand ik cd’s, vertaal toneelstukken naar het engels en zoek ik kleding bij elkaar voor een mode-show. Met de Xhosa-kinderen ga ik iedere zaterdagmiddag naar Afrikaanse drum-beat lessen, wat niet alleen voor hen, maar ook voor mij een geweldige ervaring is.
Een behulpzame collega vertrouwd me de sleutel van een bijgebouwtje van de school toe. Het klaslokaaltje is klein en stoffig maar als de spinnewebben eenmaal weg zijn, de banken aan de kant en de ramen wijd open, zijn we oer-gelukkig met onze oefenruimte. We repeteren er iedere middag na schooltijd.
De Xhosa kennen hun eigen traditionele dansen en ik sta verbaasd als de meiden me laten zien wat ze kunnen. De ritmes van de drums werken aanstekelijk en voor ik het weet sta ik zelf ook mee te doen. We studeren een toneelstuk in, wat, met uit enthousiasme geboren improvisatie soms tot hilarische situaties leidt. We dansen, zingen, rappen en lopen over de denkbeeldige catwalk. De meiden maken posters om hun show aan te kondigen. Ze zijn trots op zichzelf, en op elkaar. Er wordt gelachen en zo af en toe hard met de deuren geslagen. Maar ze zetten door want uiteindelijk werken ze met elkaar aan hetzelfde doel. Ik leer ze goed kennen. De band waarop ik zo had gehoopt ontstaat.
De dag van de show is bijna gekomen. Ik ren, ik vlieg. Los problemen op, regel, troost, coach.
Als ik na een lange werkdag thuis kom, ben ik kapot. Ik zet een kop koffie en plof op de bank. Moe staar ik voor me uit. Mijn hoofd tolt.
‘Wil je er over praten?’ Ik had mijn huisgenoot niet horen binnenkomen. Met een brede grijns springt hij naast me op de bank.
‘Ik denk dat ik even met de honden naar het strand ga,’ zeg ik, zijn vraag ontwijkend. Traag sta ik op, doe de honden aan de lijn en slenter richting strand, snakkend naar een goed gesprek.

Ps: Allemaal bedankt voor jullie lieve berichtjes, ook tijdens mijn verjaardag!

Ps2: Vanaf nu staan mijn berichten ook af en toe in de Hanze-krant en vanaf volgende week columns op www.zuid-afrika.nl


http://mail.google.com/mail/?attid=0.1&disp=inline&view=att&th=1131a6ed665b5b97

Heel veel liefs!