Bezoek aan Maunatlala

Lieve allemaal! Weer even een verhaaltje van mijn kant. Zoals de meeste van jullie wel weten is mijn 'missie borderhoppen' in Botswana geslaagd en heb ik mijn benodigde visum weer binnen. Hier even een ervaring uit Maunatlala, Botswana. En, once again, Merry Christmas!!

Xxxxxxx


Hoewel ze de regen nodig had, wordt het de grond nu zelfs te veel. Diepe plassen vormen zich over het oppervlak, dat kort geleden nog door droogte gebarsten was. De donkere lucht beloofd geen beter vooruitzicht, hoewel de temperatuur nog altijd aangenaam is. Dikke druppels kletteren hard op het dak van de Landrover en ontnemen het zicht door de voorruit. Met moeite bereiken we onze bestemming. De weg naar Maunatlala is veranderd in een roodbruin modderbad.
Rook prikt in mijn ogen als ik de lemen hut binnenstap. Op het vuur dat in de ronde ruimte wordt gestookt staat een 3-poot pot. Het is er donker en terwijl mijn ogen aan de duisternis wennen merk ik dat ik nieuwsgierig wordt opgenomen door een verrassende hoeveelheid mensen die zich in deze kleine hut bevindt. Het gesprek valt stil en een moment lang staren ze me bevreemd aan.
Opgetogen door het onverwachte bezoek, trekt Mrs. Moseki me aan mijn pols verder naar binnen. Trots stelt ze me voor als de Nederlandse vriendin van haar kleindochter, Keneilwe. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en al snel is het ijs gebroken.Vragen vliegen in rap Tswana over en weer. Lachend vertaald Keneilwe ze voor me in Engels. Wat vind ik van hun land, willen ze weten, en wat zoekt een blank meisje zoals ik op het platteland van Botswana? Als alle vragen beantwoord zijn, hurken we bij het vuur en laat ik mijn blik door de ruimte glijden.
Afgezien van het een laag houten bankje, zijn er geen meubels in de hut. Een baby slaapt in doeken op de grond. Kippen scharrelen om haar heen, schuilend voor de regen die nu al dagen aanhoudt.Verbaasd ontdek ik een mobiele telefoon, het enige bewijs van de 21-ste eeuw. Langs de muren staan grof gevlochten manden gevuld met gedroogde Phane-rupsen. Een delicatesse waarbij ik me maar weinig kan voorstellen.
Eens per jaar komen deze rupsen in grote getalen voor in Botswana en doen zij zich te goed aan de bladeren van de Mophane-boom. De lokale bevolking verzameld zoveel mogelijk van deze blauw-gestreepte diertjes, om te koken of te drogen om later te verkopen. Ik hoef dus niet te raden naar de inhoud van de 3-poot op het vuur.
Keneilwe verteld me over het leven op het land van haar grootouders. Een leven dat voornamelijk draait om het vee, het verbouwen van groenten en het wachten op de regens. In tijden van extreme droogte leidt de bevolking honger. De naam Maunatlala betekend dan ook ‘vechten tegen honger.’ Zo praten we de hele middag in de hut bij het vuur, tot de grijze lucht samentrekt en dreigend onweer aankondigd.
In de stromende regen nemen we afscheid van de familie en Mrs.Moseki. Ik doe haar een tas met boodschappen kado, die ze trots met beide armen tegen zich aandrukt. Doorweekt stap ik in de Landrover, dankbaar voor deze ontmoeting. Dankbaar voor de gastvrijheid waarmee ik werd ontvangen. Dankbaar voor de unieke kans om eens een kijkje te nemen in de levens van deze mensen. En voor een keer dankbaar voor het noodweer, dat ervoor zorgde dat ik niet kon blijven voor het diner.