Freestate en Gauteng

‘Sir, I don’t get it, you’re telling me to go to a hospital and make x rays in order to proof that I’m healthy?’
‘That’s right, m’am.’
‘But why? I know the procedure and this is not part of it.’
‘Miss, do you want your visa or not?’

73 studenten van Khaya hebben de afgelopen maanden hun weg gevonden naar de Department of Home affairs. Nog nooit heeft iemand rontgenfoto’s moeten laten maken voordat het visum kon worden afgegeven. Laat ik nou net de norse beambte treffen die me naar een ziekenhuis wil sturen voordat mijn aanvraag voor mijn verblijfsvisum ook maar in behandeling wordt genomen.

‘Sir, what kind of x rays do you want me to make, I’m sure this won’t be necessary.’
‘I’m not a doctor, I’m just telling you.’
‘But Sir, I..”

De man achter de balie knikt naar de volgende wachtende in de rij, drukt mijn papieren terug in mijn handen en gaat ongestoord verder met de volgende aanvraag. Shit... Ik draai me om en besef dat iedereen in de inmiddels overvolle wachtruimte daarnet zwijgend de discussie heeft zitten volgen.
Ik bel Milli om me op te halen. Home Affairs ligt in City, niet de meest veilige plaats om alleen rond te lopen. Ik kijk naar buiten, de drukte op straat, ik ben de enige blanke. Ik haal diep adem en toets het nummer van Ellen van Khaya in op mijn telefoon. Ik spreek af dat zij voor mij naar Home Affairs belt om het uit te zoeken. Ik kom later wel terug, ik kan nu toch niets doen.

Zuid-Afrika is vaak frustrerend, gelukkig ook vaak fantastisch. Laatst werd ik bij een Zuid-Afrikaanse familie uitgenodigd om Pasen te komen vieren in Kimberley. Van Port Elizabeth vloog ik naar Johannesburg en vandaaruit met een propellorvliegtuigje naar Bloemfontein, wat op zichzelf al een avontuur was. Dat vliegtuig vloog laag en maakte een enorm kabaal wat me vreemd genoeg geruststelde want, zolang die herrie aanhield deed het vliegtuig het nog. ...Ik ben niet zo’n held, met vliegen, voor wie het nog niet wist...
Aangekomen in Bloemfontein werd ik opgewacht door de hele familie van Radley, een van de mensen die ik in PE heb leren kennen. Binnen een paar uur waren we in Kimberley waar ik een heel weekend heb kunnen ontspannen, heel veel heb gegeten waarvan ik de naam niet meer weet, heb geleerd om fudge te maken en heb ik een bezoek gebracht aan The Big Hole, het grootste door mensen gegraven gat ter wereld, gegraven voor diamantwinning. Vanuit Kimberley reden we op zondag terug naar Johannesburg. Een lange tocht door Freestate en Gauteng waar je onderweg niet veel meer ziet als wat struikjes, zand en nog meer zand.

Fijn als het was om even weg te zijn uit PE, zo fijn was het ook om weer terug te zijn. Thuis is het altijd een gezellige drukte met veel mensen en de honden die de hele dag blij langs je benen springen. Op dit moment logeert er een chef-kok bij ons en zondag hebben we met 15 personen, zuid-afrikaans, engels, nederlands, duits en amerikaans, in de tuin gegeten.

Ik hoor jullie denken, loop je af en toe ook nog stage? Natuurlijk! Ik heb mijn weg inmiddels een beetje gevonden binnen Protea. Zoals alles hier zowel frustrerend als fantastisch kan zijn, geldt dat ook voor mijn stageplaats. Soms wordt ik gek van het gebrek aan logica of van de manier van werken maar meestal heb ik het goed naar mijn zin en de kinderen zijn geweldig. Dinsdag mocht ik mee naar East London om een meisje over te plaatsen naar een ander kindertehuis. De tocht ernaartoe was prachtig, zeker in vergelijking met Freestate en Gauteng. De weg slingert langs de kust door een schitterend en kleurrijk landschap. Aan de kant van de weg lopen vrouwen in kleurige gewaden met zakken meel op hun hoofd, grazen koeien en geiten en zie je aapjes en springbok.
Het kindertehuis, Daily Bread, was oud en vervallen. Oorspronkelijk moet het in vrolijke kleuren, rood, blauw en geel geverfd zijn geweest maar de verf was afgebladderd en de wc scheen niet meer schoon te krijgen te zijn. Toch had ik het gevoel dat de child care workers werkelijk om de kinderen gaven en na een emotioneel afscheid gingen we met een gerust hart weer terug naar PE.

En er is meer om naar uit te kijken.. 28 april komt mijn goede vriend Erik aan in Kaapstad! Het plan is om een auto te huren en naar Namibie te rijden. Ik ben heel heel benieuwd na alle mooie verhalen die ik over deze reis gehoord heb.

Ik hou jullie op de hoogte van onze ‘road-trip’, tenminste... als ik tegen die tijd het land nog niet ben uitgezet door de immigratiedienst...

 Liefs van Laura