Freestate en Gauteng
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
17 April 2007 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
‘Sir, I don’t get it, you’re telling me to go to a hospital and make x rays in order to proof that I’m healthy?’
‘That’s right, m’am.’
‘But why? I know the procedure and this is not part of it.’
‘Miss, do you want your visa or not?’
73 studenten van Khaya hebben de afgelopen maanden hun weg gevonden naar de Department of Home affairs. Nog nooit heeft iemand rontgenfoto’s moeten laten maken voordat het visum kon worden afgegeven. Laat ik nou net de norse beambte treffen die me naar een ziekenhuis wil sturen voordat mijn aanvraag voor mijn verblijfsvisum ook maar in behandeling wordt genomen.
‘Sir, what kind of x rays do you want me to make, I’m sure this won’t be necessary.’
‘I’m not a doctor, I’m just telling you.’
‘But Sir, I..”
De man achter de balie knikt naar de volgende wachtende in de rij, drukt mijn papieren terug in mijn handen en gaat ongestoord verder met de volgende aanvraag. Shit... Ik draai me om en besef dat iedereen in de inmiddels overvolle wachtruimte daarnet zwijgend de discussie heeft zitten volgen.
Ik bel Milli om me op te halen. Home Affairs ligt in City, niet de meest veilige plaats om alleen rond te lopen. Ik kijk naar buiten, de drukte op straat, ik ben de enige blanke. Ik haal diep adem en toets het nummer van Ellen van Khaya in op mijn telefoon. Ik spreek af dat zij voor mij naar Home Affairs belt om het uit te zoeken. Ik kom later wel terug, ik kan nu toch niets doen.
Zuid-Afrika is vaak frustrerend, gelukkig ook vaak fantastisch. Laatst werd ik bij een Zuid-Afrikaanse familie uitgenodigd om Pasen te komen vieren in Kimberley. Van Port Elizabeth vloog ik naar Johannesburg en vandaaruit met een propellorvliegtuigje naar Bloemfontein, wat op zichzelf al een avontuur was. Dat vliegtuig vloog laag en maakte een enorm kabaal wat me vreemd genoeg geruststelde want, zolang die herrie aanhield deed het vliegtuig het nog. ...Ik ben niet zo’n held, met vliegen, voor wie het nog niet wist...
Aangekomen in Bloemfontein werd ik opgewacht door de hele familie van Radley, een van de mensen die ik in PE heb leren kennen. Binnen een paar uur waren we in Kimberley waar ik een heel weekend heb kunnen ontspannen, heel veel heb gegeten waarvan ik de naam niet meer weet, heb geleerd om fudge te maken en heb ik een bezoek gebracht aan The Big Hole, het grootste door mensen gegraven gat ter wereld, gegraven voor diamantwinning. Vanuit Kimberley reden we op zondag terug naar Johannesburg. Een lange tocht door Freestate en Gauteng waar je onderweg niet veel meer ziet als wat struikjes, zand en nog meer zand.
Fijn als het was om even weg te zijn uit PE, zo fijn was het ook om weer terug te zijn. Thuis is het altijd een gezellige drukte met veel mensen en de honden die de hele dag blij langs je benen springen. Op dit moment logeert er een chef-kok bij ons en zondag hebben we met 15 personen, zuid-afrikaans, engels, nederlands, duits en amerikaans, in de tuin gegeten.
Ik hoor jullie denken, loop je af en toe ook nog stage? Natuurlijk! Ik heb mijn weg inmiddels een beetje gevonden binnen Protea. Zoals alles hier zowel frustrerend als fantastisch kan zijn, geldt dat ook voor mijn stageplaats. Soms wordt ik gek van het gebrek aan logica of van de manier van werken maar meestal heb ik het goed naar mijn zin en de kinderen zijn geweldig. Dinsdag mocht ik mee naar East London om een meisje over te plaatsen naar een ander kindertehuis. De tocht ernaartoe was prachtig, zeker in vergelijking met Freestate en Gauteng. De weg slingert langs de kust door een schitterend en kleurrijk landschap. Aan de kant van de weg lopen vrouwen in kleurige gewaden met zakken meel op hun hoofd, grazen koeien en geiten en zie je aapjes en springbok.
Het kindertehuis, Daily Bread, was oud en vervallen. Oorspronkelijk moet het in vrolijke kleuren, rood, blauw en geel geverfd zijn geweest maar de verf was afgebladderd en de wc scheen niet meer schoon te krijgen te zijn. Toch had ik het gevoel dat de child care workers werkelijk om de kinderen gaven en na een emotioneel afscheid gingen we met een gerust hart weer terug naar PE.
En er is meer om naar uit te kijken.. 28 april komt mijn goede vriend Erik aan in Kaapstad! Het plan is om een auto te huren en naar Namibie te rijden. Ik ben heel heel benieuwd na alle mooie verhalen die ik over deze reis gehoord heb.
Ik hou jullie op de hoogte van onze ‘road-trip’, tenminste... als ik tegen die tijd het land nog niet ben uitgezet door de immigratiedienst...
Liefs van Laura
‘That’s right, m’am.’
‘But why? I know the procedure and this is not part of it.’
‘Miss, do you want your visa or not?’
73 studenten van Khaya hebben de afgelopen maanden hun weg gevonden naar de Department of Home affairs. Nog nooit heeft iemand rontgenfoto’s moeten laten maken voordat het visum kon worden afgegeven. Laat ik nou net de norse beambte treffen die me naar een ziekenhuis wil sturen voordat mijn aanvraag voor mijn verblijfsvisum ook maar in behandeling wordt genomen.
‘Sir, what kind of x rays do you want me to make, I’m sure this won’t be necessary.’
‘I’m not a doctor, I’m just telling you.’
‘But Sir, I..”
De man achter de balie knikt naar de volgende wachtende in de rij, drukt mijn papieren terug in mijn handen en gaat ongestoord verder met de volgende aanvraag. Shit... Ik draai me om en besef dat iedereen in de inmiddels overvolle wachtruimte daarnet zwijgend de discussie heeft zitten volgen.
Ik bel Milli om me op te halen. Home Affairs ligt in City, niet de meest veilige plaats om alleen rond te lopen. Ik kijk naar buiten, de drukte op straat, ik ben de enige blanke. Ik haal diep adem en toets het nummer van Ellen van Khaya in op mijn telefoon. Ik spreek af dat zij voor mij naar Home Affairs belt om het uit te zoeken. Ik kom later wel terug, ik kan nu toch niets doen.
Zuid-Afrika is vaak frustrerend, gelukkig ook vaak fantastisch. Laatst werd ik bij een Zuid-Afrikaanse familie uitgenodigd om Pasen te komen vieren in Kimberley. Van Port Elizabeth vloog ik naar Johannesburg en vandaaruit met een propellorvliegtuigje naar Bloemfontein, wat op zichzelf al een avontuur was. Dat vliegtuig vloog laag en maakte een enorm kabaal wat me vreemd genoeg geruststelde want, zolang die herrie aanhield deed het vliegtuig het nog. ...Ik ben niet zo’n held, met vliegen, voor wie het nog niet wist...
Aangekomen in Bloemfontein werd ik opgewacht door de hele familie van Radley, een van de mensen die ik in PE heb leren kennen. Binnen een paar uur waren we in Kimberley waar ik een heel weekend heb kunnen ontspannen, heel veel heb gegeten waarvan ik de naam niet meer weet, heb geleerd om fudge te maken en heb ik een bezoek gebracht aan The Big Hole, het grootste door mensen gegraven gat ter wereld, gegraven voor diamantwinning. Vanuit Kimberley reden we op zondag terug naar Johannesburg. Een lange tocht door Freestate en Gauteng waar je onderweg niet veel meer ziet als wat struikjes, zand en nog meer zand.
Fijn als het was om even weg te zijn uit PE, zo fijn was het ook om weer terug te zijn. Thuis is het altijd een gezellige drukte met veel mensen en de honden die de hele dag blij langs je benen springen. Op dit moment logeert er een chef-kok bij ons en zondag hebben we met 15 personen, zuid-afrikaans, engels, nederlands, duits en amerikaans, in de tuin gegeten.
Ik hoor jullie denken, loop je af en toe ook nog stage? Natuurlijk! Ik heb mijn weg inmiddels een beetje gevonden binnen Protea. Zoals alles hier zowel frustrerend als fantastisch kan zijn, geldt dat ook voor mijn stageplaats. Soms wordt ik gek van het gebrek aan logica of van de manier van werken maar meestal heb ik het goed naar mijn zin en de kinderen zijn geweldig. Dinsdag mocht ik mee naar East London om een meisje over te plaatsen naar een ander kindertehuis. De tocht ernaartoe was prachtig, zeker in vergelijking met Freestate en Gauteng. De weg slingert langs de kust door een schitterend en kleurrijk landschap. Aan de kant van de weg lopen vrouwen in kleurige gewaden met zakken meel op hun hoofd, grazen koeien en geiten en zie je aapjes en springbok.
Het kindertehuis, Daily Bread, was oud en vervallen. Oorspronkelijk moet het in vrolijke kleuren, rood, blauw en geel geverfd zijn geweest maar de verf was afgebladderd en de wc scheen niet meer schoon te krijgen te zijn. Toch had ik het gevoel dat de child care workers werkelijk om de kinderen gaven en na een emotioneel afscheid gingen we met een gerust hart weer terug naar PE.
En er is meer om naar uit te kijken.. 28 april komt mijn goede vriend Erik aan in Kaapstad! Het plan is om een auto te huren en naar Namibie te rijden. Ik ben heel heel benieuwd na alle mooie verhalen die ik over deze reis gehoord heb.
Ik hou jullie op de hoogte van onze ‘road-trip’, tenminste... als ik tegen die tijd het land nog niet ben uitgezet door de immigratiedienst...
Liefs van Laura
-
17 April 2007 - 11:18
Emsie:
hahah! vette shit lau! je hebt duidelijk je ding gevonden daar.. en ze zetten je denk ik niet zomaar terug hoor ( lijkt me)
geniet van de dingen die nog gaan komen en ik lees je verhalen wel op deze site!
vind dat je trouwens heel intrigerend schrijft!
Het leest heel prettig en boeiend!
nou meis doe je best daar en tot snel!
liefs ems -
17 April 2007 - 14:44
Erik:
Jaaa!! Het is inderdaad bijna zover. Nog anderhalve week en dan vergezel ik Laura op een reis naar het noorden van ZA en Namibië :-D!!
Voorbereidingen zijn hier al in volle gang (tas al klaargezet enzo, haha!)
En als je het land wordt uitgezet, Lau, mag je na een kort verblijf in Namibië weer opnieuw voor drie maanden ZA in. Geen probleem dus, jiehaa!!
Laiverd, tot over een paar dagen!!
Dikke kus -
17 April 2007 - 20:23
Mama:
Leuk verhaal ben benieuwd of je het land wordt uitgezet, kom je weer lekker naar huis. Dan ga ik wel mee met Erik naar Namibie. Ik ben nu bij Ruben hij is morgen jarig xxx -
23 April 2007 - 12:14
Joost:
he Hage,
hoop dat je mag blijven daar want dat is je wel gegund.
Voor je moeder hoop ik wel dat je terug moet want moeders en dochters dat is iets dat wij kerels nooit zullen snappen.
groet van Joost. -
23 April 2007 - 19:55
Tess Tess:
Heey Lau Lau!
Had ik net ff een geweldig stuk geschreven... houd m'n computer er mee op GRRRR !!!!
Dus hier even een verkorte versie.
Afrikanen kunnen, zodra ze een uniform aanhebben ver-schrik-ke-lijk super mega hysterisch gaan doen. Vooral als ze je gaan vertellen wat je wel en niet moet doen en wat ze denken dat goed voor je is (of te wel voor hun portemonée)
Wil heeft dr hoofd gebruikt... wel heel letterlijk -> ze is erop gevallen en nu zit ze al een maand thuis. (goh wat érg hé!) Dat vertelde Feikje.
Ik mis onze wijn avondjes!
Verder is het hier hééééél erg lekker weer en ben ik (mazzelpik) koninginnedag vrij! Enne... Namibië!!! Neem zo veel mogelijk foto's en stuur Erik ff langs mij oke! Ik ben bijna jaloers!
Nou.... ik ga lekker slapen, albetrje is op vakantie en Sis en ik runnen morgen de tent.
Hele dikke HUG!
Tess Tess
-
24 April 2007 - 09:41
RC:
Hey nice site Lau Lau :-)
Some interesting reading I must say. My is Dutch is improving every day!
Nice to see Kimberley got a mention as well as that "Radley" guy. One of those "people" you met and got to know in Port Elizabeth hey :-)
Oh yes. Please tell me, what's a kakkerlaken?
Take care
Kusje... -
02 Mei 2007 - 19:38
Erin:
hey lieverd!
hoest daar met erik? gezellie?
IK WIL OOK!!!!!!!!:) :) :)
hey, hoest trouwens afgelopen met je visa? en dat rontgenfoto gedoe?
let us know!
I miss ya!!!!
dikke smakkerd -
03 Mei 2007 - 11:04
Rads:
Hey Lala
You'll probably only get to read this after your trip, but anyway...
How's the desert treating you? Hope you and Eric are enjoying it and the scarfe is keeping you warm :-)
Take care
-
11 Mei 2007 - 15:04
Marga En Gerard:
toby wordt dikker en dikker. Hij vindt het prachtig buiten. Het kontakt tussen Muis en hem wordt gelukkig beter. Je maakt veel mee ... spannend! we zijn erg benieuwd naar je "road-trip". Tot schrijfs. -
23 Mei 2007 - 11:46
Siska:
Nou, dat werd tijd...Zo lang niks van me laten lezen.
'k Heb een paar rustige weekjes, was ik ook wel een beetje aan toe. Maar het is wel stilte voor de storm, want... er gaat straks een collega vertrekken, jou waarschijnlijk wel bekend en Albertje gaat binnenkort genieten van een zeerwelverdiende vakantie, dus dan weet je wel genoeg. Had ik je al verteld dat onze 9e kleinzoon is geboren? Ja, je leest het goed, weer een jongen! Hij luistert(nu nog niet) naar de namen Joren Nathan. Moeder en kind zijn gelukkig in blakende welstand. Hoe was Namibie? Ben ik erg beniewd naar. Hoop gauw weer wat van je te lezen.
Tot een volgende keer en be careful!
Liefs van Siska
-
16 Juni 2007 - 13:24
Carmen:
Jeetje meid, ik heb nu een aantal van je verhalen gelezen en ik ben diep onder de indruk...niet alleen over hetgeen je allemaal meemaakt, maar ook over de manier waarop je alles verwoord! In één woord: Geweldig!!!!!!!!
Liefs vanuit Beilen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
